بعد از اولین کالبدشکافی ویژن پرو، تیم ما نگاهی عمیق تر به صفحههای نمایش دوگانه، سنسورها، لنزها و پک باتری که به زیبایی طراحی و مهندسی شده انداخت. متوجه شدیم که صفحههای نمایش دوگانه واقعاً خارقالعاده هستند:‌ شما میتوانید بیش از ۵۰ پیکسل ویژن پرو را در فضای هر پیکسل صفحهی نمایش آیفون ۱۵ جا دهید، بله درست خواندید!

صفحههای نمایش

به گفتهی اپل پیکسلهایی که صفحههای نمایش ویژن پرو برای هر چشم ارائه میکنند از یک تلویزیون 4K بیشتر است. ولی وقتی صفحهی نمایش تا این حد به چشمان شما نزدیک میشود این رزولوشن چه معنایی پیدا میکند؟ برای مثال، تراکم پیکسل صفحهی نمایش گوشی شما از تلویزیون خیلی بیشتر است، با این حال به طور معمول نمیتوانید پیکسلها را در هیچکدام از این صفحههای نمایش ببینید. برویم سراغ جزئیات بیشتر.

اول از همه، باید راجع به دو اندازهگیری مهم صحبت کنیم. در درجهی اول مقیاس اندازهگیری PPI (پیکسل در اینچ) را داریم، یعنی تعداد پیکسلهایی که در یک ناحیهی مشخص از صفحهی نمایش جا گرفتهاند. این یک مقیاس اندازهگیری مطلق بر اساس مشخصات فیزیکی دستگاه است.

از طرف دیگر مقیاس PPD یا پیکسل به ازای درجه را داریم. این مقیاس فاصلهی شما نسبت به صفحه را نیز به حساب میآورد. هرچقدر فاصلهی چشمان شما تا صفحهی نمایش کمتر باشد، راحتتر میتوانید پیکسلها را به طور جداگانه تشخیص دهید. به همین دلیل است که صفحهی نمایش گوشی شما باید تراکم پیکسلی بالاتری از تلویزیون داشته باشد، حتی اگر رزولوشن آن فقط 2K باشد. حالا این برای هدست ویژن پرو چه معنایی دارد؟

پیکسل بر اینچ، مقیاسی که در آن سایز اهمیت دارد

هر پنل لنز دارای آرایهی لنز پنکیک، یک محفظه با دوربینهای ردیابی حرکت چشم که درون آنها جاسازی شده، و یک پنل صفحهی نمایش است. به احتمال زیاد پنلهای صفحهی نمایش توسط سونی ساخته شدهاند (احتمالاً نسخهای از صفحههای نمایش microOLED).

از آنجایی که تمام صفحهی نمایش لب به لب روشن نمیشود، فقط قسمتهای روشن هر پنل را در نظر میگیریم. ابعاد ناحیهی روشنی که اندازهگیری کردیم ۲۷.۵ میلیمتر پهنا و ۲۴ میلیمتر ارتفاع دارد. با استفاده از میکروسکوپ علمی DSX1000 اندازهی هر پیکسل راμm ۷.۵ (میکرون یا میکرومتر) اندازهگیری کردیم (به اندازهی یک سلول گلوبل قرمز). هر پیکسل تقریباً مربعی شکل است: ساب پیکسلهای قرمز و سبز بر روی هم سوار شده اند و در کنار آنها یک ساب پیکسل آبی رنگ با سایز دو برابر قرار گرفته است. با این اندازه‌گیریها، کل محوطهی روشن ۳۶۶۰ در ۳۲۰۰ پیکسل است. این یعنی ۱۲۰۷۸۰۰۰ پیکسل در مساحت ۰.۹۸ اینچ مربع (۶.۳۲۲ سانتیمتر مربع).

ولی از آنجایی که گوشههای تصویر بریده شدهاند، شمارش پیکسلها از این هم فراتر میرود. این یک صفحهی غیرقرینه با گوشههای مثلثی بریدهشده به مساحتهای ۶.۹۵ میلیمتر مربع، ۱۱.۵۲ میلیمتر مربع، ۹.۹ میلیمتر مربع و ۱۰.۱۵ میلیمتر مربع است. این یعنی در مجموع ۳۸.۵۳ میلیمتر مربع از صفحه غیرفعال است. در مقایسه با مساحت کلی ۶۶۰ میلیمتر مربع، مشخص میشود که گوشههای بریده شده ۵.۳ درصد از مساحت کل را تشکیل میدهند و به این ترتیب تعداد ۱۱۴۳۷۸۶۶ پیکسل آشکار در هر پنل وجود دارد. با حساب هر دو پنل و با احتساب حاشیهی خطا در اندازهگیریهای ما، این میشود همان ۲۳ میلیون پیکسلی که اپل ادعا کرده است.

با تقسیم تعداد پیکسلها بر طول/عرض میتوانید عدد PPI (پیکسل بر اینچ) را بهدست بیاورید. مقیاسی که نشاندهندهی تراکم پیکسلی صفحهی نمایش است. طبق این اعداد، تراکم پیکسلی صفحهی نمایش ویژن پرو عدد فوقالعادهی PPI ۳۳۸۶ است.

با این همه پیکسل قاعدتاً باید رزولوشن ویژن پرو 4K باشد، درست است؟ رزولوشن افقی پنل به استاندارد متعارف ۳۸۴۰ پیکسل که برای 4K در نظر گرفته شده نمیرسد. به همین خاطر، با اینکه رزولوشن این صفحهی نمایش خیلی بالاست، از لحاظ فنی نمیتوان آن را 4K در نظر گرفت.

ولی قطعاً این صفحهی نمایش دارای بیشترین تراکم پیکسلی است که تا به حال دیده ایم. برای مقایسه، تراکم پیکسلی صفحهی نمایش آیفون ۱۵ پرو مکس حدود PPI ۴۶۰ است، یعنی میتوانید ۵۴ پیکسل ویژن پرو را در هر پیکسل آیفون جا دهید.

به همین ترتیب، آیپد پرو ۱۲.۹ اینچی دارای تراکم پیکسلی PPI ۲۶۴ است. یعنی صفحهی نمایش ویژن پرو ۱۲.۸ برابر بهتر است. برای مقایسهی مستقیم با یک هدست VR‌ دیگر، تراکم پیکسلی هدست HTC Vive Pro ۹۵۰ پیکسل بر اینچ است، یعنی کمتر از یک سوم تراکم پیکسلی ویژن پرو. تراکم پیکسلی هدست Meta Quest 3 ۱۲۱۸ پیکسل بر اینچ است.

پیکسل به ازای زاویه

تراکم پیکسل بالا به تنهایی به معنی رزولوشن تصویری بالا نیست. برای مثال، یک تلویزیون 4K ۶۵ اینچی را در نظر بگیرید که تراکم پیکسلی آن فقط PPI ۶۸ است. با اینحال فیلم 4K شما در این تلویزیون عالی به نظر میرسد. چرا اینطور است؟ چون فاصلهی شما از تلویزیون دور است و در عمل پیکسلها در یک ناحیهی کوچک متراکم شدهاند. هرچقدر فاصلهی شما از صفحهی نمایش بیشتر باشد، میزان تراکم پیکسلی هم بیشتر به نظر میرسد. صفحههای نمایش استادیومها را در نظر بگیرید که برای تماشاچیان پیکسلهای آنها قابل تشخیص نیست.

به همین دلیل، مهندسان VR از یک مقیاس کمی پیچیدهتر برای اندازهگیری «خوب بودن» صفحهی نمایش استفاده میکنند: رزولوشن زاویهای، با واحد پیکسل به ازای درجه یا PPD. این مقیاس به معنی تعداد پیکسلهای افقی به ازای هر زاویهی نمایش است. به کمک این مقیاس میتوانیم صفحههای نمایش با رزولوشنهای مختلف را که برای فاصلههای نمایش گوناگون طراحی شدهاند با همدیگر مقایسه کنیم.

ولی داستان به همینجا ختم نمیشود، به چند دلیل:

• میزان PPD از لبههای صفحه تا مرکز صفحه متفاوت است.
• لنزها به طور عمدی PPD را تحریف میکنند و میپیچیناند.
• نمایشهای استریوسکوپیک (برجسته) بر روی تعداد پیکسلهایی که دیده میشوند تاثیر میگذارند و به این ترتیب محاسبات را به هم میزنند.

ویژن پرو دارای میدان دید حدود ۱۰۰ درجه است و طبق تخمین ما به طور متوسط پیکسل به ازای درجهی آن میشود PPD ۳۴. برای مقایسه، رزولوشن زاویهای یک تلویزیون 4K ۶۵ اینچی که از فاصلهی حدود دو متری دیده میشود به طور متوسط PPD ۹۵ و برای یک آیفون ۱۵ پرو مکس که از فاصلهی ۳۰ سانتیمتری دیدهمی شود این عدد PPD ۹۴ است. با اینکه تراکم پیکسلی و ابعاد فیزیکی صفحهی نمایش آیفون و تلویزیون ۶۵ اینچی بسیار متفاوت است، با اینحال به خاطر فاصلهی آنها از چشم میزان PPD آنها تقریباً یکسان است.

به طور خلاصه، هرچند ویژن پرو دارای رزولوشن صفحهی نمایش بسیار بالایی است (PPI)، از آنجایی که خیلی به چشم نزدیک است، رزولوشن زاویهای آن پایین است.

از طرف دیگر جایگزین کردن یک مانیتور خوب توسط ویژن پرو عملاً مضحک است. چرا که وقتی خروجی Mac را درون ویژن پرو وارد کرده و روبروی چشمانتان در هوا معلق میکنید، تنها یک بخش کوچک از پیکسلهای در دسترس را به این تصویر اختصاص میدهید. حتی اگر رزولوشن ویژن پرو واقعاً 4K بود، باز هم تنها از پیکسلهای ناحیهی مرکزی استفاده میکنید و بقیهی پیکسلها برای نشان دادن فضای پیرامونی به کار میروند.

به این ترتیب هرچند وارد کردن خروجی تصویری کامپیوتر Mac در هدست واقعیت مجازی خیلی به درد بخور است، ولی با این حال قطعاً برای تجربهی کاربری بهتر یک مانیتور 4K یا 5K را ترجیح میدهید.

لنزها

پوشیدن عینک زیر هدست VR‌ تجربهی جالبی نیست. برای حل این مشکل، اپل لنزهای افزونهی ZEISS را معرفی کرده که به صورت مغناطیسی در جا قرار میگیرند.

هر لنز دارای کد همگامسازی اختصاصی است. البته این کد لنزها را فقط به یک دستگاه محدود نمیکنند. اگر بخواهید لنزهای افزونهی طبی خود را از هدست خودتان دربیاورید و درون هدست دوستتان بگذارید، امکان آن وجود دارد. ولی باید با وارد کردن کد آن در هدست آنها را با هم همگامسازی کنید. به این ترتیب هدست ویژن پرو میتوانید تنظیمات مربوط به آن لنز را انجام دهد. این کار با اسکن QR Code مشخصی که برای لنز ارائه شده انجام میشود.

برای کاربران عینکی یک مشکل کوچک دیگر هم وجود دارد. برخلاف برخی گزارشها، اپل اعلام کرده است که لنزهای اصلاحی برای بیشتر عارضههای چشمی از جمله آستیگماتیسم در دسترس است (چیزی که در تحلیل اول از آن مطمئن نبودیم). به علاوه، لنزهای دوکانونی و تدریجی هم ارائه شدهاند. ولی در صورتی که نسخهی چشمپزشکی شما دارای نمرهی پریزم (منشوری) نیز باشد، گزینهای برای شما وجود ندارد. عدسی منشوری برای اصلاح دوبینی به کار میروند.

باتریها

طبق منطق اپل، یک دستگاه پیچیده نیازمند یک راهکار باتری به همان اندازه پیچیده است. بانک باتری درشت هم بسیار ساده است و هم دارای طراحی بیش از حد پیچیده است.

پک باتری که شبیه یک آیفون نسل اول درشت اندام است، دارای یک کیس آلومینیومی است که درپوش آن با گیرههای پیرامونی سرسخت جاسازی شده و هیچ درزی برای شکافتن آن وجود ندارد. برای باز کردن آن مجبور شدیم به چکش و قلم متوسل شویم! همچنین حاشیههای درپوش با چسب سفت شدهاند. همهی اینها حکایت از این دارند که اپل نمیخواهد شما این پک را باز کنید.

در این پک، اپل از سه سلول باتری به سایز آیفون که بر روی هم قرار گرفته و به حالت سری به هم متصل شده اند استفاده کرده است. یک باتری آیفون ۱۵ پلاس را برای مقایسه برداشتیم و مشخص شد که مساحت آن کمی کوچکتر است در حالیکه ضخامت آن کمی بیشتر است.

سلولهای باتری ویژن پرو هر کدام دارای ظرفیت ۱۵.۳۶ وات ساعت هستند، یعنی در مجموع باید ظرفیت کل باتری ۴۶.۰۸ وات ساعت باشد. ولی عددی که روی پک آلومینیومی باتری حک شده ۳۵.۹ وات ساعت است. در نگاه اول به نظر میرسد که اپل ظرفیت باتری را ۲۰ درصد کمتر گزارش داده است. ولی آنها با مشکلات و آبروریزیهای مربوط به باتری بیگانه نیست. احتمال دارد که آنها از عمد باتریها را کمتر از حداکثر ظرفیتشان شارژ میکنند تا طول عمر باتری بیشتر شود، همان دلیلی که برای آیفون ۱۵ پرو محدودیت شارژ ۸۰ درصدی اعممال کردند. شاید هم نحوهای که ظرفیت کل باتری را بر اساس وات ساعت محاسبه میکنند متفاوت است، و با احتساب عواملی مانند اتلاف گرمایی و غیره این عدد لحاظ شدهاست.

آنچه که مشخص است این است که اپل اهمیت زیادی به تجربهی کاربری در رابطه با این باتری دادهاست. باتری شامل سنسورهای حرارتی و یک شتابسنج است (وقتی که باتری را بالا نگه میدارید چراغ LED شارژ را نشان میدهد و شاید حتی زمانی که پک در جیبتان است میتواند تشخیص دهد.) کسی نمیخواهد که برای دو ساعت تمام باتری را در جیبش بگذارید و باتری داغ شود.

همچنین این پک باتری دارای خروجی ۱۳ ولتی مغایر استاندارد USB است برای اینکه از پس نیازهای پردازشی هدست بربیاید. این یکی از دلایل وجود آن فیش بزرگ است که شبیه کابل لایتنینگ میباشد. به این ترتیب نمیتوانید به طور اشتباهی دستگاههای دیگر را به آن بزنید و دستگاه را بسوزانید! همینطور این مورد توضیح میدهد که چرا نمیتوانید آن را مستقیم به یک پک باتری USB-C وصل کنید. در حقیقت، پک باتری ویژن پرو به اندازهی کافی تکنولوژی در خود جا داده است که به عنوان منبع انرژی بدون وقفه عمل کند و حتی زمانی که دستگاه به پریز برق وصل است میزان نیروی مشخص و پاکی را برای دستگاه تامین کند.

به طور کلی، به نظر میرسد که اپل ریسک پوشیدن باتری (قرار دادن آن در جیب) را خیلی جدی گرفته تا اینکه بخواهد تا جای ممکن ظرفیت و توان آن را بالا ببرد.

تراشهها

در رونمایی از این محصول، اپل از قرار دادن چیپ M2 و تراشهی جدید R1 در هدست ویژن پرو خبر داد. ولی بقیهی تراشهها چطور؟ آیا از برد شارژ به شدت پیچیدهی پک باتری خبر دارید؟

سنسورها

بزرگترین مزیت اپل نسبت به دیگر سازندگان هدست تا حدی مدیون سنسورهای آنان است. درست است که هرکسی میتواند یک سری دوربین، یک اسکنر LiDAR و قطعات دیگر را درون یک هدست جا دهد، ولی سنسورهای اپل یک سلاح سری دارند: سالها تجربهی آنالیز، تفسیر و تلفیق دادههای پیچیدهی سنسور و بازنگریهای متعدد در طراحی سنسور.

زمانی که اپل LiDAR را در سال ۲۰۲۰ به آیفون ۱۲ پرو و آیپد پرو اضافه کرد به خاطر دارید؟ درست است که باعث میشود عکسهای کمنور، اندازهگیری های فواصل، و ویژگیهای دسترسی برای افراد دارای مشکل بینایی بهتر شوند. ولی حدس ما این است که اپل نیت دیگری در سر داشت: وجود سنسور LiDAR در آیپد پرو به اپل این اجازه را میداد تا با تولید انبوه سختافزار مورد نظر، و به دست آوردن بازخوردهای کاربران تجربهی مفیدی کسب کنند و قابلیتهای AR را در محیطی کمریسکتر آزمایش کنند.

دوربین TrueDepth سلفی یک نمونهی بارز دیگر از تکنولوژی سنسورهای اپل است. پنل تشخیص چهره با یک لیزر نور مادون قرمز به صورت شما میتاباند، یک چراغ سیل (Flood illuminator) که صورتتان را غرق در مادون قرمز میکند و یک دوربین مادون قرمز که میتواند همهی این ها را دریافت کند. به این ترتیب یک نقشهی سه بعدی از صورت شما ایجاد میکند. اپل تا حدی در این مورد تخصص کسب کرده که با استفاده از پنل تشخیص چهره گوشهای شما را اسکن میند تا بتواند یک مدل سه بعدی بسازد که صدای محیطی ایرپاد را مختص گوش شما شخصی سازی میکند.

یکی دیگر ازتخصصهای اپل در تفسیر شتابسنج است. میتوانید شتابسنجها را در آیفون، اپل واچ (با قابلیت تشخیص زمانی که زمین میخورید تا با شمارههای اضطراری تماس بگیرد) و حتی هومپاد اوریجینال بیابید. زمانی که هومپاد تشخیص میدهد که مکانش تغییر کرده است، دو مرتبه به محیط گوش میدهد و مطابقاً صدای خروجیاش را تنظیم میکند. ایرپاد دارای شتابسنج است که وظیفهی آن تشخیص فرمان ضربهی انگشت است. تمام این امور نیازمند تفسیر پیشرفتهی دادههای سنسور هستند، کاری که اپل طی سالها در آن تخصص کسب کردهاست.

احتمال دارد در آینده نگاه دقیقتری به این سنسورها بیندازیم. ولی در این مورد فقط سختافزار دارای اهمیت نیست. بلکه مهم نحوهای است که اپل تولید و کارایی این سنسورها را طی سالها تکامل داده و با نرمافزارهای طراحی شده یکپارچه کرده تا بیشترین فایده را از آنها را دریافت کند.

تعمیرپذیری

اختصاص نمرهی تعمیرپذیری به ویژن پرو به اندازهی محاسبهی رزولوشن نسبی صفحههای نمایش کار پیچیدهای است.

نقاط قوت

از یک طرف، نکات مثبت زیادی در این دستگاه وجود دارد. باتری مستقل است و به راحتی میتوان آن را پس از یکی دو سال استفاده جایگزین کرد. هرچند نمیتوانید بدون خاموش کردن دستگاه باتری را Hot Swap (اتصال گرم) کنید.

همچنین بندهای کناری نیز مستقل هستند. هرچند که درآوردن اسپیکرهای درون آنها عملاً غیرممکن است، ولی کل پنل مستقل است و به راحتی با یک ابزار خارج کردن سیمکارت درمیآید. پورت اتصال برق درون یکی از پنل‌های باند قرار گرفته و تقریباً مستقل (ماژولار) است. همچنین افزونههای لنز و محافظهای نور که به صورت مغناطیسی متصل میشوند نقاط مثبت طراحی هستند.

خیلی خوب است که تمام قسمتهایی که با پوست در تماس هستند از جمله محافظهای نور و بالشتک به راحتی درمیآیند. هنگام اختصاص نمرهی تعمیرپذیری، ما به دنبال دسترسی راحت به قسمتهای مصرفی که به راحتی خراب میشوند هستیم. جالب توجه است که لنزها، صفحههای نمایش و قسمتهای متحرک برای تنظیم فاصلهی بین مردمکها در قسمت رو به چشمها هستند به جای اینکه پشت گلس جلویی شکننده قرار گرفته باشند. درآوردن لایهی پارچهای از گیرهها برای دسترسی به تنظیمات به طرز قابل ملاحظهای کمریسکتر از درآوردن شیشهی سهبعدی گران قیمت است.

نقاط ضعف

از طرف دیگر، دسترسی به دوربینها و سنسورهای جلویی (یا هرچیزی که پشت گلس جلویی است) واقعاً دردسر است. درآوردن کاور گلس به صورت سالم و یکجا نیازمند کلی کار ماهرانه با ابزارهای مختلف است. درست است که اگر هنگام باز کردن خاصیت «نمایش بینایی» را از کار بیندازید اتفاق خاصی نمیافتد. خطر اصلی این است که اگر گلس بشکند احتمال دارد که سنسورهای پشت آن از کار بیفتند.

امتیاز تعمیرپذیری ما قسمتهایی مانند صفحهی نمایش و باتری را که برای عملکرد دستگاه ضروری هستند به حساب میآورد. نمیشود گفت که صفحهی نمایش بینایی جزئی اساسی از دستگاه است. ولی سنسورهای بیرونی واقعاً ضروری هستند و اگر گلس بشکند و دید آنها را سد کند، دستگاه دیگر درست کار نخواهد کرد.

دستگاههای رقیب

حالا تعمیرپذیری ویژن پرو در مقایسه با نمایشگرهای سربند (HMD) از شرکتهای رقیب چگونه است؟ میتوان گفت که مهمترین رقیب هدستهای Meta Quest 2 و Quest 3 هستند که در مجموع حدود ۷۰ درصد کل بازار VR و AR را به خود اختصاص میدهند.

جواب دادن به این سوال مانند همهی جزئیات دیگر مربوط به سخت افزار XR (واقعیت تعمیم یافته) امر پیچیدهای است.

برای مثال Quest 2 و Quest 3 را در نظر بگیرید. هر دوی آنها دارای هدستهایی هستند که جلوی صورت سوار میشوند و توسط بندهای قابل تعویض محکم میشوند، درست مانند ویژن پرو. چیزی که هدستهای متا را از اکثر رقیبان متمایز میکند این است که بر خلاف Valve Index، HTC Vive و PS VR2، هدستهای متا مستقل (Standalone) هستند. ولی شباهتهای بین هدستهای متا و ویژن پرو به همینجا ختم میشود.

پک باتری ویژن پرو اکسترنال است، در حالیکه باتری های لیتیوم پلیمر به کار رفته در Quest 2‌ و Quest 3 درون دستگاهها جاسازی شدهاند. به گونهای که هنگام تعمیرات باتری جزء آخرین قطعاتی است که خارج میشود. به احتمال زیاد تعویض باتری رایجترین تعمیر مورد نیاز است و در این مورد ویژن پرو برنده است. چرا که پک باتری ویژن پرو به صورت اکسترنال ارائه شدهاست.

ولی نقطهی ضعف ویژن پرو شکنندگی گلس جلویی و پیچیدگی رابط کاربری (UI) است. تصور کنید که پایتان به کابل باتری گیر کند و هدست روی زمین بیفتد و کاور گلس بشکند.

حتی اگر خود سنسور آسیب نبیند، با شکستن گلس دید آنها سد میشود. در صورتی که دید دوربینهای خارجی، سنسورهای LiDAR و تابندههای مادون قرمز سد شود، دیگر حرکت دستهایتان به درستی ردیابی نمیشود. از آنجایی که هیچ کنترلری وجود ندارد (بر خلاف اکثر نمایشگرهای سربند موجود)، در صورت شکستن گلس جلویی باید به ویژگیهای دسترسی مانند کنترل با صدا اتکا کنید.

از لحاظ دوام Quest 2‌ و Quest 3 نسبتاً بهتر هستند. اولاً پوشش خارجی از جنس پلاستیک است که شکنندگی آن نسبت به شیشه خیلی کمتر است. دوربینها درون شکاف مخصوص بر روی قاب جاسازی شدهاند و به این ترتیب نسبت به بقیهی بدنهی نمایشگر سربند مستقل هستند و تعمیر و جایگزینی آن ها خیلی راحتتر است.

دوربینها و سنسورهای Quest Pro هم مانند ویژن پرو زیر پلاستیک جلویی قرار گرفتند، ولی در این هدست پلاستیک جلویی توسط گیرههایی در جا قرار گرفته که به راحتی درمی‌آیند و کار تعمیرات راحتتر و کمهزینهتر میشود.

امتیاز

هنگام اختصاص امتیاز تعمیرپذیری، باید ببینیم کدام قطعات را بر اساس آنچه که در ردهبندی محصول مورد نظر مشاهده میکنیم ارزیابی کنیم. ولی سختافزار XR (واقعیت تعمیمیافته) آنقدر جدید هستند که همه چیز از جمله ساخت بدنه تا روشهای معمول راهیابی هنوز در هر دستگاه و هر نسل کاملاً‌ متفاوت است.

برای مثال، زمان زیادی را صرف صحبت راجع به این موضوع کردیم که چگونه با عدم وجود کنترلر در ویژن پرو کنار بیاییم. برای دیگر نمایشگرهای سربند، چیزی که در نظر گرفتیم میزان راحتی تعمیرات و جایگزینی باتری ها و دکمههای کنترلرها بود. آیا باید انتظار داشته باشیم که در آینده دستگاههای XR کمتری کنترلر داشته باشند؟ هدست Quest 2 هنوز رایجترین هدست VR در بازار است و با توجه به قیمت مقرون به صرفهی آن به احتمال زیاد برای چند سال آینده هم همینطور خواهد بود. ولی احتمالاً‌ ویژن پرو و رابط کاربری آن استانداردهای جدیدی را برای هدستهای آینده تعیین میکند.

همهی اینها باعث میشود که اختصاص امتیاز تعمیرپذیری کار چالشبرانگیزی باشد. از یک طرف، باید سختافزاری که در حال حاضر در بازار رایج است را در نظر بگیریم، از طرف دیگر، باید حواسمان باشد که تکنولوژی نمایشگرهای سربند آینده را نیز نادیده نگیریم و تنبیه نکنیم.

هرچند نمیشود یک امتیاز قطعی به این محصول داد، امتیازی که ما در نظر گرفته ایم ۴ از ۱۰ است.

خلاصه کلام چیست؟ وجود باتریهای قابل تعویض در یک دستگاه به این پیچیدگی از اپل شگفتانگیز است. درست است که پک باتری بیشتر شبیه یک منبع تغذیه و گران قیمت است. ولی در نهایت، اپل سعی کرده که یک قطعهی قابل تعویض ارائه کند. این چیز کمی نیست. به همین سادگی است، هنوز نمایشگرهای سربندی وجود دارند که باتریهای قابل تعویض ندارند. درست است که بهتر بود اگر پک باتری سلولهای قابل تعویض داشت، ولی همین هم برای اولین محصول اپل در این زمینه قابل تحسین است.

آیندهی واقعیت تعمیم یافته

هرچند هنوز آیندهی این تکنولوژی از راه نرسیده، ولی به نظر ما این چیز خوبی است. وقتی نسبت به آنچه میخریم اگاهی داشته باشیم، تولیدکنندگان را تشویق میکنیم که محصولات بهتری بسازند. وقتی تولیدکنندگان را در قبال محصولاتشان مسئول بدانیم، میتوانیم اطمینان حاصل کنیم که تعمیرپذیری در همین مراحل اول طراحی مد نظر قرار گرفته شود. امید ما این است وقتی که در نهایت این تکنولوژی درون یک محصول به اندازهی عینک جا گرفت، تعمیرپذیری از همان ابتدای کای جزء اصول اول طراحی باشد. اگر عینکهای چشمی قرار است که آیندهی کامپیوترهای شخصی باشند، بهتر است که از همین ابتدا خشت کار را درست بنا کنیم.

منبع: ifixit.com